Topuklu ayakkabının çıkardığı talimat, dışarıda ise bülbüllerin tatlı sesi... Odayı doldurabilecek hertürlü sesten kaçınmak istiyordu, kulaklarını delip geçecek her çığlığı yok sayabilmek için Tanrı'ya yalvarıyordu. Ve oldu da. Bülbüller bir anda uçuverdiler gökteki mavi okyanusa, narin kanatlarını sallayarak. Ne olduysa o yarım saat içinde oldu. Gün battı, güneş ışınları eteklerini aceleyle dağların arkasına topladı. Onun yerine gecenin iç karartıcı ama bir o kadar romantik örtüsü geldi, uyumakta olan kedilerin üstünü örttü. Ay ışığı genç bir çiftin evini aydınlattı. İşte gece olmuştu. Rahat yatağa ve yumuşak yastığa kavuşma vakti gelmişti. Ama bu pek mümkün olmuyordu. Lanetliydi, bakalık laneti. Yine sesler vardı. Erkek sesleri işitiyordu, hepsi birbirinden kalındı. Emmanuelle bu seslerden kurtulamayacak mıydı? Bu lanet olası baş ağrısının geçmesini istiyordu ama sessizlik gerekliydi. Bir türlü varolamayan sessizlik. Emmanuelle'in bir türlü kavuşamadığı sessizlik.
Üç genç adamın belli belirsiz siluetini gördü. Üçgen bir şekilde duruyorlardı, bir adam diğerine talimatlar veriyordu. Adamın uygulaması için hırsla bağırıyordu, "Hadi ama John, yap şunu!" John olduğunu tahmin ettiği genç tereddüt etti, Emmanuelle onun yüzündeki acıyı ve ızdırabı görebiliyordu. Cebinden bir asa çıkardı ama asa neredeyse düşecek gibiydi. Adamın eli ölesiye titriyordu, aynı şeker hastası bir Muggle'ınki gibi. John asayı istemeyerek dışta kalan adama doğrulttu. Emmanuelle merakla cama yapıştı, düello olacağını seziyordu. Bakanlık sezgilerine güvenerek daha dikkatle dinlemeye ve izlemeye başladı. Emir veren adam bir küfrediyor, bir ne yapması gerektiğini söylüyordu. Ama John cevap verecek durumda değildi belli ki. Hızlı hızlı soluyordu, Emmanuelle içgüdüsel olarak akciğerlerinin yandığını hissetti. Adrenalinin gücünü yeniden tattı. Damarlarını ıslatan kana adrenalinin yerleştiğini hissedebiliyordu. John elini andıran titrek ve cılız bir sesle asasını doğrulttuğu kurbanına seslendi, "Jack, sana zarar veremem." Oysaki Jack'in bu durumdan hoşnut olmadığı bir kilometre öteden bile anlaşılabilirdi. Adamın yüzü kızgınlıkla buruştu. Ondan hiç beklenmeyen kin dolu, çatal bir sesle John'a doğru konuşmaya başladı, "Sana bir şans verdim, John." Ve ardından o hiç beklenmeyen lafı ağzına aldı, "Avada Kedavra!" Ortalık bir anda yeşil ışık seline büründü, Emmanuelle korkuyla yere çökerek kollarıyla başını korudu. Kocaman salon bir anda renk değiştiriverdi, cesur kahverengiden korkutucu yeşile... Emmanuelle bakmasa bile John'un halini biliyordu. Bembeyaz bir yüzü vardı şimdi adamın, gözleri faltaşı gibi açılmış, sırt üstü yerde uzanıyordu. Az önceki isteksiz adam yerine artık bir ceset vardı. Emanuelle yapması gerekeni yaptı ve pencereyi açtı. "Petrificus Totalus!" diye bağırarak canlı kalanların ikisini de taşlaştırdı. Ardından Bakanlık'a bir patronus göndererek olayı anlattı ve destek istedi. Duyabildiği tek şey kalbinin gürültüsüydü, aynı bir vampirin dönüşmeden önceki son saniyeleri gibi... Tüm gücünü harcamıştı, bu heyecan ondaki tüm dinçliği alıp yerine yorgunluk bırakmıştı. Belki biraz çay, yanında bisküvi olursa keyif yapabilirdi. Bakanlık görevlileri tam o anda gelmişlerdi zaten. Emmanuelle de koltuğuna kurulup derin bir nefes aldı. İşte huzurdu, işte sessizliğin tenha müziğiydi. Ne radyo, ne çimbiçme makinesi ne de o üç adamın lanet gürültüsü vardı. Az sonra uykunun getireceği rahatlığı aklından anarak gülümsedi. Gene bir iyilik yapmıştı halka, üstelik bu iyiliğinin ödülünü rahatlama olarak almıştı. Tekrar ciğerlerini temiz ve gurur kaynağı kokunun tadını aldı.
Anasayfa 
Latest images 
