Umut… Küçük, fazla büyük değil. Sadece onu biraz daha iyi hissettirecek bir şey. Ne kadar olduğu hiç önemli değil. Onu hatırlatsa bile yeter. Arkadaşlığını istiyordu. Hem de hiç olmadığı kadar… Çok basit gibi gözüküyordu. Hiçte öyle değildi işte. O kadar acı veriyordu ki. Dayanılmazdı bu. Kırılan inancı, kaybolan ümitleri, yıkılan hayalleri… Hepsi bir olmuş, Marj’a tuzak kurmuştu. Ve o da düşmüştü bu tuzağa… Bir çukurdaydı. Karanlık, soğuk, kendisiyle baş başa olduğu bir çukur. Buradan çıkabilmek için onu görmesi lâzımdı. Ama yoktu… Bu cevap, kalbinin teklemesine neden oluyordu. Nefes alışları hızlanıyor, boğulacakmış gibi hissediyordu. Bu yüzden kendinden nefret bile ediyordu. Zayıftı, dayanıksızdı… “ Hızla çarpıp çıtığın kapıdan tekrar içeri girmek istiyorsun, Marj. Bu çok zor, tahmin edebileceğinden daha fazla... " İşte yine o sinir bozucu ses. Ustalıkla zor zamanlarını yakalayan o şey, iğneleyici ses tonu, beyninin içinde yarattığı esrar, yüzeye çıkan korkular, kriz hâlleri. “ Sus! “ Ağzından çıkan tek kelime onu susturabilir miydi sanki? Uzun zamandır eline geçmeyen bir fırsat yakalamıştı. Sıra ondaydı… Bunu biliyordu ve işte bu yüzden kendine hâkim olamamaktan korkuyordu. İstemsizce bir şey yapmaktan ve… Çırpınış, kaybettiği hakimiyeti geri alma isteği. Birine veya bir şeye zarar vermek. Tekrar ‘ Marjorie ‘ olabilmek. “ Susmak mı? Böyle bir zamanda? Bunun olmayacağını benden daha iyi biliyorsun, Marjorie. Zayıfsın ve benim suçum değil bu. Tamamen seninle ilgili bir şey için bana kızamazsın. Güçsüzsün, korkaksın, bir hiçsin... Elindeki bir şeyi tutmayı bile beceremiyorsun. Neden buna bir son vermiyorsun Marjorie? Herkes için en iyisi bu değil mi? Dünya da bir hata olarak yaşamaktan, gerçekten zevk mi alıyorsun? “ Cevap vermek istedi; ama ağzından çıkan hırıltı dolu bir hıçkırık oldu. O sinsi gülme sesini duymak, tüm işlevlerini yitirmesine neden oluyordu. Acı bir haykırış evin içinde yankılandı. Her şey son bulmuştu...
Çığlık çığlığa uyandığı bir günlere bir yenisi daha eklenmişti işte. Soluk soluğa kaldığı, alnında ter damlacıklarının biriktiği, muhteşemler günlerden bir tanesi daha. Kısır döngü hâline gelmişti bu iş iyice. Her gece, kendisiyle verdiği savaşlarda yorgun düşerek uyuyor ya da kendinden geçiyor, tam uyuduğunda bu rahatsızlık dolu kabuslarla tekrar kalkıyordu. Bu hâliyle en az gördüğü kabustaki kadar zayıf olduğuna inanıyordu. Sarsılarak titreyen bedeni, korkudan kısılmış gözleri, soluk ten rengi. Üşüdüğünü yok sayarak, üzerindeki örtüyü, narin bir tavırla ayaklarına kadar itti. İyi mi yapmıştı acaba? Ona bir mektup yazmak duyduğu suçluluğu azaltır mıydı ki? Daha ne kadar kaçabilirdi artık ona işkence eden bu ezici duygulardan? Pişmanlık duyduğu davranışların altında kalmak, böyle bir cezaya razı olmak, tekrar özgür kılabilir miydi ruhunu? Kalbindeki o derin iz, ona ait leke, çıkarabilir miydi istese? Sorularla boğuşmaktan yorulmuş bir hâlde ayağa kalktı. Uyuyamamış olmaktan kaynaklı, ağırlaşan göz kapaklarını açık tutmaya zorlayıp, ondan gelmiş bir mektubun umudunu bedeninde hissederek, kapıya yöneldi. Yaşadığı bu küçük evin posta kutusunda, onun ismi yazılı bir mektup zarfı görme ümidi bile kendini küçük hissetmesine neden oluyordu. Derin ve uzun bir nefes aldı, soğuk bir rüzgârın içe girmesiyle iyice titreyen bedenini görmezlikten gelerek, posta kutusuna yöneldi. Birkaç önemsiz zarfın arasından sıyrılan mektubu gördü. Ve anladı… Bu onun mektubuydu. Gözyaşlarına engel olamayarak gözlerini satırların arasında gezdirdi. Tekrar tekrar okumanın bu güzel yazıyı eskiteceğini düşünerek, ince kağıdı özel eşyalarının bulunduğu eski kutunun içine koydu. Bu kutunun içinde geçmişinden kalma ne çok şey vardı ama? Belki de bir temizlik yapmalıydı. Bugünü yeni bir başlangıç noktası varsayarak, eskiye dair her şeyi unutmalıydı. Ona acı veren her şeyi silip atmalıydı zihnin derinliklerinden. Beyninde veya kalbinde yer edinmemiş gibi gözüken; ancak çok iyi kamufle olmuş tüm korkuları, özlemleri, pişmanlıkları yok etmeliydi. Çünkü geçmişe bakarak, gelecek için kendine iyi ve yeni bir yol çizebileceğini sanmıyordu. Daha fazla oyalanmamak adına, beğendiği bu fikri eve dönünce uygulamaya karar verdi. Şimdi hazırlanması gerekti.
Uzun zamandır gelmediği bu yerde, geçmişten izlere rastlamak, genelde bozuk olan moralinde bir kıpırdanmaya sebep olmuştu. Donuk yüzünde, küçük bir tebessüm hatta. Hızla atan kalbi, terlemiş elleri… Niye onu bu kadar çok sevdiğini defalarca sormuştu kendine? Ona ait parçayı defalarca sorguya çekmişti. Arkadaşlığının niçin bu kadar önemli olduğunu merak etmişti hep. Tutarlı bir cevap bulamamıştı ancak… Sonrada vazgeçmişti bir yanıt aramaktan. Çukurdan çıkmayı beklemişti sadece. Karanlığı birazcık aydınlatacak bir ışık. O ışığı yakaladığında hiç bırakmayacağına dair bir söz vermişti kendine. Şimdi bu sözü tutma zamanıydı. Gözlerini içeride gezdirip, yerini kimsenin tutamayacağı dostunu aramaya koyuldu. Belki de daha gelmemişti. “ Ya gelmezse? “ Beynindeki sesin konuşmasına izin vermeden, bunun olmayacağına dair kesin kanıtları rahatlamak için tekrarlayıp durdu. Uygun bir yer bulup, oturdu. Hâlâ kemanının sesini duyarken, zamanın hızlı geçmesini dilemekten başka bir seçeneği olmadığını gördü. Beklemekten başka yapabileceği bir şey yoktu. Ya da inanmaktan başka…
Anasayfa 
Latest images